امروزه پژوهشگران اجتماعی، پژوهش خود را معمولاً از طریق روشهای کمّی یا کیفی به انجام میرسانند. روشهایی که در ظاهر از پارادایمهای متفاوت فلسفی ریشه گرفته است و اختلافی جدی با هم دارند؛ اما با وجود جدال بی‌امان طرفداران این روشها با یکدیگر، روشهای کمّی و کیفی در برخی نکات، نظیر سلسله‌مراتبی بودن دانش با یکدیگر وفاق دارند. در این شرایط روششناسی تعاملات سازنده با رویکردی انتقادی، علیه نظام سلسله‌مراتبی دانش میشورد و میکوشد تا تحقیق اجتماعی را با تحقق فردی و اجتماعی پیوند دهد. به‌این‌ترتیب تغییر و تحول مثبت افراد، در کنار شناخت در دستور کار این روششناسی قرار میگیرد. برای رسیدن به این مهم، در روششناسی تعاملات سازنده، در کنار پژوهشگر، پژوهش‌شونده نیز با وی در تعامل جدی بوده و نتیجه به‌دست‌آمده را به کمیته ای مشورتی برای ارزیابی ارائه می نمایند. افزون‌براین، در روششناسی تعاملات سازنده از تکنیک های خاصی برای گردآوری و پردازش اطلاعات استفاده می شود که این نوشتار درصدد بازنمایی آنها میباشد
)