Causal mechanism and methodology of constructivism in international relations

Document Type : علمی - پژوهشی

Authors

1 PhD Candidate, University of Tehran

2 Political Science Department, . Faculty of Law and Political Science, University of Tehran

Abstract

One of the most important theories of international relations is constructivism, which pays attention to both intellectual and cultural factors as well as material factors in the analysis of international relations and foreign policy. But is constructivism just a theory, or can a research method be derived from it? Some constructivists believe that this theory also has research method. Causal mechanisms are one of the research methods in constructivism.
Some constructivists accept the causality and causal explanation, but do not offer a mechanical or positivist analysis of it. Rather, they combine it with constructivism and pay attention to a concept of causality that also considers the role of imaginary and invisible components. Thus, constructivism believes in causality, but does not consider the cause to be only material issues (such as force, power, war, etc.), It also considers intellectual, cultural and ideological components (such as tradition, religion, society, etc.) as the cause and considers them involved in explaining the cause

Keywords

References

1. احسانی‌مقدم، ندا؛ حسن دانایی‌فرد، احمدعلی خائف الهی و علی‌اصغر فانی (1399)، «روش‌شناسی پژوهشی رئالیسم انتقادی؛ فهم مبانی، فرایند و اسلوب اجرا»، فصلنامه علمی−پژوهشی روش‌شناسی علوم انسانی، س26، ش102، بهار، ص1−22.
2. امیدی، علی (1392)، «رویکردهای سه‎گانه روش‎شناختی در مطالعات علوم اجتماعی و مقایسۀ آن با نظریه ادراکات اعتباری علامه طباطبایی»، مجله حکمت و فلسفه، س9، ش4، زمستان، ص99−118.
3. خضری، رؤیا (1388)، «جایگاه فرهنگ در نظریه‌های روابط بین‌الملل»، فصلنامه رهیافت انقلاب اسلامی، س3، ش10، پاییز، ص77−90.
4. داوودی، علی‌اصغر (1391)، «امنیت از نگاه مکتب سازه‌انگاری»، فصلنامه مطالعات سیاسی، س4، ش16، تابستان، ص29−50.
5. دهقانی فیروزآبادی، سیدجلال و مجید دشتگرد (1398)، «مسئله علّیت در نظریه‌های روابط بین‌الملل»، فصلنامه پژوهش‌های روابط بین‌الملل، دوره 9، ش1 (پیاپی31)، بهار، ص106−116.
6. رضایی، علیرضا و قاسم ترابی (1389)، «تبیین جایگاه فرهنگ در نظریه‌های سیاست و روابط بین‌الملل؛ فرهنگ به‌عنوان عرصه‌ای برای تعامل و تقابل»، فصلنامه تخصصی علوم سیاسی، ش13، زمستان، ص53−82.
7. رمضان‌زاده، عبدالله و محمدصادق جوکار (1398)، «هویت از منظر سازه‌انگاری متعارف و رادیکال»، فصلنامه سیاست، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، دوره 40، ش3، پاییز، ص133−150.
8. سلیمی، حسین (1388)، فرهنگ‌گرایی، جهانی شدن و حقوق بشر، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت امور خارجه.
9. طالبیان، محمدرضا (1388)، «مکانیسم‌ها و جامعه‌شناسی: نقش و اهمیت مکانیسم‌ها در تبیین پدیده‌های اجتماعی»، فصلنامه علمی−پژوهشی روش‌شناسی علوم انسانی، س15، ش61، زمستان، ص63−102.
10. طالبیان، محمدرضا (1398)، «بیزگرایی و مطالعات تاریخی در علوم اجتماعی»، مجله جامعه‌شناسی تاریخی، دوره 11، ش2، پاییز و زمستان، ص203−228.
11. عباسی اشلقی، مجید و مرتضی فرخی (1388)، «چارچوبی تحلیلی برای مفهوم امنیت از منظر سازه‌انگاری»، فصلنامه مطالعات سیاسی، س2، ش6، زمستان، ص71−96.
12. عطایی، فرهاد و الهام رسولی ثانی‎آبادی ( 1389)، «بررسی نقش و جایگاه سیاست خارجی در نظریه‌های روابط بین‌الملل»، فصلنامه سیاست، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، دوره 40، ش3، پاییز، ص209−226.
13. قهرمان‌پور، رحمان (1383)، «تکوین‌گرایی: از سیاست بین‌الملل تا سیاست خارجی»، فصلنامه مطالعات راهبردی، س7، ش2 (پیاپی24)، تابستان، ص299−318.
14. مجتهدی زنجیرآباد، ابوالقاسم و محمدرحیم عیوضی (1397)، «بررسی نظریه سازه‌انگاری در حوزه مطالعاتی روابط بین‌الملل و لزوم به‌کارگیری آن در راهبرد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران»، فصلنامه راهبرد، س27، ش89، زمستان، ص177−205.
15. محمدنیا، مهدی (1393)، «سازه‌انگاری کل‌گرا: رهیافتی جامع برای توضیح رفتارهای سیاست خارجی ایران»، جستارهای سیاسی معاصر، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، س5، ش1، بهار، ص135−158.
16. مشیرزاده، حمیرا (1383)، «سازه‌انگاری به‌عنوان فرانظریه روابط بین‌الملل»، فصلنامه سیاست، مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، ش65، پاییز، ص113−143.
17. مشیرزاده، حمیرا (1391)، «نظریه سازه‌انگاری متعارف و پژوهش در روابط بین‌الملل و استلزامات پژوهشی»، دوفصلنامه علمی−پژوهشی پژوهش سیاست نظری، ش12، پاییز و زمستان، ص1−20.
18. مردیها، مرتضی (1395)، «معنا و مبنای تبیین در علوم اجتماعی»، فصلنامه مطالعات میان‌رشته‌ای در علوم انسانی، دوره8، ش4، پاییز، ص79−104.
19. معینی علمداری، جهانگیر و عبدالله راسخی (1389)، «روش‌شناسی سازه‌انگاری در حوزه روابط بین‌الملل»، فصلنامه تحقیقات سیاسی و بین‌المللی، ش4، پاییز، ص183−214.
20. هادیان، ناصر (1382)، «سازه‌انگاری: از روابط بین‌الملل تا سیاست خارجی»، فصلنامه سیاست خارجی، س17، ش4، زمستان، ص915−949.
21. Adler, Emanuel (2005), Constructivism and International Relations, in: Carsnaes,Walter, Risse, Thomad, Handbook of International Relations.London: Sagepub, p.95−118.
22. Farrel, T. (2002), “Constructivist Security Studies: Portrait of Research Program, International Studies Review”, 4, 1.
23. Klotz, Audie & Lynch, Cecelia (2006), “Moving Beyond the Agent–Structure Debate”, International Studies Review, Vol.8, p.355–381.
24. Kubalkova, V (2001), "Foreign Policy in a Constructed International Politics", A Construted World, Amonk, p.56−72.
25. Lantis, J. S. (2006), Strategic Culture: From Clausewitz To Constructivism: Washington.
26. Mahoney, James (2000), “Strategies of Casual Inference in Small−n Analysis, Sociological Forum”, 16.
27. Onof, N. G. (2002), Worlds of Our Making: The Strange Career of Constructivism in International Relations: Puchala, p.119−140.
28. Tajfel, Henri, (1981), Human Groups and Social Categories Stadies in Social Psychology: Cambridge, u.k: Cambridge University Press.
29. Wendt, Alexander (1999), Social Theory of International Politics, Cambridge: Cambridge University Press.
30. Wiener, A. (2003), “Constructivism: The Limits of Bridging Gaps”, Journal of International Relations and Development, Vol.6, No.3, p.252−275.

Files

Share

How to cite

Statistics