الوین پلنتینگا ظاهر بعضی باورهای دینی را با برخی یافتههای علم امروزی متعارض مییابد، بنابراین پیشنهاد میکند برای آنکه هم علم بتواند اشتباهات تفسیری ما را از متون دینی تصحیح کند و هم دین راهنمای علم در پرهیز از یکی انگاشتن نظریههای علمی با حقیقت شود، باید به علمی روی بیاوریم که از هر آنچه میدانیم در آن بهره ببریم: خواه آموزهها و باورهای دینی، خواه دادههای تجربی و یافتههای علمی. در این مسیر، یکی از مفروضات علم موجود مانع تحقق چنین علمی است: طبیعتگروی روششناختی قید روششناختیای است که دانشمندان را ملزم میسازد در چارچوب مفاهیم، شواهد و تبیینهای طبیعی نظریهپردازی کنند. بهعلاوه، بسیاری از علوم (غالباً علوم انسانی) نیازمند تعاریف و مفاهیم هنجارینی هستند که نظام ارزشی دین میتواند آنها را تأمین کند. به عقیدة پلنتینگا، میتوان با کنار هم قرار دادن یافتههای علمی و باورهای دینی (اعم از باورهای واقعاً پایه و قرائن هرمنوتیکی)، به همراه طرد طبیعتگروی روششناختی و استفاده از مفاهیم و تعاریف هنجارین دینی، علم آگوستینی را پایه گذارد.
)