چندى است که حرکت در جهت حفظ محیط زیست و دستیابى به توسعه اى پایدار مورد توجه همگان قرار گرفته است; توسعه اى که با در نظر گرفتن ملاحظات زیست محیطى بتواند نیازمندى هاى نسل حاضر را برآورد، بى آنکه به توانایى آیندگان در تأمین نیازهایشان لطمه وارد کند. مهمترین راه دستیابى و استمرار چنین هدفى، داشتن بستر فرهنگى لازم، اخلاق زیست محیطى و تعهّد اخلاقى قوى است که ریشه در فرهنگ، جهان بینى و اعتقادات هر جامعه اى دارد و باید به درستى استخراج، درک و اجرا شود. بررسى برنامه هاى کلان توسعه کشور حاکى از آن است که هرچند جهت گیرى هاى مثبتى در زمینه حفظ محیط زیست صورت گرفته و تلاش هاى قابل توجهى انجام پذیرفته، لکن این اقدامات در مقابل میزان تخریب و آلودگى هاى زیست محیطى ناشى از فعالیت هاى توسعه اى ـ به علت نبود بستر فرهنگى لازم در زمینه حفظ و رشد محیط زیست ـ بسیار ناچیزند. هدف اجمالى این تحقیق آن است که بعد از بیان وضعیت محیط زیست در کشور، به ارزیابى توجهات زیست محیطى در برنامه هاى کلان توسعه کشور بپردازد.
)