نهج البلاغه، پس از قرآن کریم، مقدس ترین متن دینى شیعه و برجسته ترین متن ادبى عرب است. از قرآن کریم که بگذریم، هیچ متن مقدسى در فرهنگ اسلامى به اندازه نهج البلاغه نسخه خطى، شرح و تفصیل و ترجمه ندارد و متون ادب فارسى و عرب پس از قرآن کریم، آن مایه که از نهج البلاغه اثر پذیرفته، از هیچ متن مقدسى اثر نپذیرفته است.
با این حال، برخى کوشیده اند این کتاب مقدس را مخدوش و متحول جلوه دهند; از این رو گاه اصالتِ علوى آن را انکار کرده، و گاه در گردآورنده اش تردید رواداشته اند.
مقاله حاضر، که در حمایت از علویتِ نهج البلاغه و درستى اسناد گردآورى آن به سیدرضى(ره) نگارش یافته است، با اشاره اى کوتاه به پیشینه بحث آغاز مى شود; آن گاه با تکیه بر متون بازمانده از سیدرضى(ره) و نیز متن نهج البلاغه، و هم چنین اجازات علمى و نسخه هاى خطى و شروح پرشمار نهج البلاغه، اثبات مى شود که گردآورنده امین این کتاب قطعاً سیدرضى(ره) است. سپس با طرح و شرح شمارى از دلایل کسانى که دست کم همه نهج البلاغه را از امام على(ع) ندانسته اند، شمارى از آن ها پاسخ داده مى شود تا تأیید گردد که سراسر نهج البلاغه از على(ع) است.
)