دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشگاه فردوسی مشهد
چکیده
wاین نوشتار تلاش می‌کند، دانش جغرافیا را آسیبشناسی کند، تحلیلِ محتوای صد مقالۀ اخیر مجلات جغرافیایی نشان میدهد که هستیشناسی، شناختشناسی و روششناسی جغرافیا به ترتیب دچار سه آسیب شده است: 1. فضای جغرافیایی به فضای عینی فروکاسته شده است و فضای ذهنی و فضای زندگی نادیده گرفته شدهاند؛ 2. جغرافیا تنها بر فلسفه تحلیلی تکیه زده، در شناخت فضا تنها به حس ـ تجربه و خِرَد ـ استدلال بسنده کرده است، از فلسفۀ هرمنوتیک و از زبان که نقش کارایی در شناخت «فضای زندگی» دارد، تهیدست مانده است؛ 3. جغرافیا تنها بر روش تجربیـ تحلیلی پافشاری کرده و از روش هرمنوتیکی که در آن انسانها به‌سانِ سوژه درنظرگرفته میشوند نه ابژه بیبهره مانده است. فضای جغرافیایی را تنها، فضای عینی دانستن، عدم احساس نیاز به «زبان» را به دنبال میآورد که پیامدش، بیبهره ماندن جغرافیا از روششناسی هرمنوتیکی است.
)