ورود تعلیم و تربیت جدید به ایران و ظهور پیش درآمدهاى اجتماعى و اقتصادى مقتضى آموزش و پرورش نوین که مشتمل بر نقد و خرده گیرى بر تربیت سنتى و از جمله تربیت اسلامى بود، تردیدهایى را در باب ضرورت، امکان و کارآمدى تربیت اسلامى برانگیخت. این امر بررسى تربیت اسلامى به عنوان یک موضوع سیاسى ـ فرهنگى مستقل را در محافل دینى موجب گردید. با پیروزى انقلاب اسلامى این مبحث به صورت جدى ترى در محافل علمى مطرح شد و چالش ها و تردیدهایى در مورد کارآمدى آن بروز یافت. مهم ترین ریشه هاى این تردید را مى توان در غفلت از تعارض مبانى تربیت اسلامى با تربیت فن آورانه، فقر بنیادین در حوزه ى تئورى پردازى در باب تربیت اسلامى، کم توجهى به تحقیقات فلسفى ـ نظرى، و اقدامات عجولانه و بى بنیاد، جستوجو کرد. با این همه، مى توان ادعا کرد که مهم ترین مسأله ـ که بنیاد دیگر مباحث است ـ «تبیین مفهومى تربیت اسلامى» است که تاکنون توجه چندانى به آن نشده است; ضرورت طرح این مسأله آنگاه بیش تر هویدا مى شود که بدانیم تربیت داراى ماهیتى هنجارین است و با متصف شدن آن با وصف اسلامى به دلیل گوناگونى معنایى اسلام، قرائت ها و تفاسیر متعددى مى پذیرد و انضمام راهبردها و توصیه هاى متفکران مسلمان بر دیگر حوزه هاى زندگى بشر، چالش هاى جدى، در پى خواهد داشت.
)