مدعاى اصلى من در این گفتار، این است که: اصالت جامعه و اصالت فرد، هر دو در جامعه شناسى بى معناست، و نظریه سوم این است که آن چیزى که اصالت دارد، «عمل اجتماعى» است. در جامعه شناسى همین مسأله سوم مطرح است. این مطلب در مباحثى که در ربع آخر قرن نوزدهم پدید آمد، رایج شد. براى اینکه همزبان بشویم، شاید بعضى از مطالب نیاز به توضیح داشته باشد.
)