یک سوم از همه انسانها به علل مرتبط با فقر، یعنى به علت سوء تغذیه و ابتلاء به بیماریهایى که با هزینه ارزان قابل پیشگیرى یا علاج هستند، مى میرند. با این حال، سیاستمداران، دانشمندان و رسانه هاى جمعى کشورهاى توسعه یافته علاقه چندانى به یافتن راههایى براى کاهش این فقر، نشان نمى دهند. آنها به مداخلات نظامى محتمل براى متوقف ساختن نقض حقوق بشر در کشورهاى در حال توسعه علاقه مندترند، هرچند که این مداخلات ـ در بهترین صورت ـ فواید اندکى را به بهاى گزاف پدید مى آورد. ریشه این اولویت غربى احتمالا منافع فردى است، اما این کار تصویر اخلاقى بسیار سخیفى از همکارى اقتصادى جهانى پدید مى آورد و هم خود به وسیله آن تصویر تداوم مى یابد. نظام نوین اقتصاد جهانىِ تحمیلى کشورهاى توسعه یافته، هم نابرابرى جهانى را تشدید مى کند و هم فقر شدیدى را در سطحى بسیار گسترده بوجود مى آورد. بر اساس هر برداشت منطقى از ارزشهاى اخلاقى، پیشگیرى از این فقر مسئولیت درجه اول است.
)